Ο συστηματικός ευνουχισμός του Νου (Ι) – Εκπαίδευση.

“Στο παρελθόν οι άνθρωποι αλληλοεξοντώνονταν, στο πολιτισμένο κόσμο αλληλοεξαπατώνται”. Τα λόγια αυτά του Σοπενάουερ σκιαγραφούν εν μέρει τη σημερινή μας πραγματικότητα, αφού οι τεχνικές χειραγώγησης και προπαγάνδας πλέον κατευθύνουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις.

.

Σήμερα με την χρήση ανεπτυγμένης τεχνολογίας οι λέξεις πλάθονται σαν πηλός, οι εκφράσεις συνδυάζονται στερεότυπα με ιδεολογήματα, οι εικόνες εισρέουν κατακλυσμιαία στον νου και προωθούν συγκεκριμένους συνειρμούς. Το σημαντικότερο όμως σε όλα αυτά είναι ότι η συνείδηση του ανθρώπου, αυτή κάθε αυτή, έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να αδυνατεί να φιλτράρει και να κριτικάρει τον τεράστιο όγκο αυτών των πληροφοριών.

Η τέχνη της προπαγάνδας.

Ο όρος προπαγάνδα (propagare = διαδίδω, στα λατινικά) αντανακλά τη πολιτική χρήση των ΜΜΕ με σκοπό τον επηρεασμό της κοινής γνώμης προς τις επιταγές των κυβερνώντων. Στόχος είναι η θετική παρουσίαση των κυβερνητικών επιλογών και η διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης και κοινωνικής αποδοχής των εκάστοτε ασκούμενων πολιτικών. Οι πρώτες σύγχρονες κινήσεις μαζικού επηρεασμού της κοινής γνώμης εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του Ά Παγκ. Πολέμου όπου το βρετανικό Υπουργείο Προπαγάνδας χαρακτηρίστηκε ως κινητήριος μοχλός των εξελίξεων. Ύστερα, ο ΄Β Π. Πόλεμος έβαλε τα θεμέλια για τη γενικευμένη χρήση της προπαγάνδας σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

Ο πολίτης μετατράπηκε σε στόχο προς χειραγώγηση. Ο Χίτλερ δήλωνε: ‘Χάρη στη προπαγάνδα πήραμε την εξουσία. Αυτή μας επέτρεψε να τη διατηρήσουμε. Κ αυτή θα μας δώσει τη δυνατότητα να κατακτήσουμε τον κόσμο¨. Στο ίδιο μήκος κύματος κ οι δηλώσεις του Δρ Γιόσεφ Γκαίμπελς, (Υπουργού Προπαγάνδας): ‘»Αν θέλουμε μια ιδέα να διεισδύσει στις μάζες, πρέπει να την επαναλαμβάνουμε συνεχώς κ πάντα». Μετέπειτα οι τεχνικές προπαγάνδας γνώρισαν πρωτοφανή άνθηση. Οι ΗΠΑ δημιούργησαν το φόβο της ‘κόκκινης απειλής’ στρώνοντας το χαλί για τα χρόνια του μακαρθισμού. Μια νέα τρομαχτική δυνατότητα είχε ήδη δημιουργηθεί: Η συναίνεση της κοινής γνώμης δεν είναι απαραίτητο να κερδίζεται, μπορεί απλώς να κατασκευαστή.

Οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν αναχθεί σε επιστήμη που σκοπό έχουν τον επηρεασμό της ανθρώπινης συνείδησης (πλέον κ με γνώσεις για την νευροφυσιολογία του εγκεφάλου). Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια, Το παλαιότερο κ πιο πρωτόγονο μέρος του βρίσκεται στον ‘ερπετικό φλοιό’. Εδώ εδράζεται ο πυρήνας του ανθρώπινου συναισθηματικού κόσμου [Σχετικό άρθρο: Συναίσθημα]. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι μια αοριστία. Είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Η σημασία του είναι καθοριστική και τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι τα εξής: ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές – Προσωπικές καθημερινές προκαταλήψεις – δουλική υπαγόρευση σε παραδοσιακά μοντέλα ζωής – Υπακοή σε παραδοσιακές νόρμες, νόμους, θρησκεία και πολιτισμό κλπ

Τώρα θα αναφερθούμε σε δυο κοινωνικούς θεσμούς που παίζουν εξέχοντα ρόλο ως όπλα επιθετικά κ προπαρασκευαστικά της ασκούμενης προπαγάνδας. Το ένα διαμορφώνει τη συνείδηση, την εξοπλίζει με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ώστε να είναι εύπλαστη κ με ελάχιστες άμυνες. Το άλλο δημιουργεί, από την αρχαιότητα, τα ιδεολογικά πλαίσια και το συναισθηματικό έδαφος πάνω στο οποίο ανθίζουν τα περισσότερα κλαδιά της προπαγάνδας. Την εκπαίδευση και τη θρησκεία.

Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση.  ( Bertrand Russell, 1872-1970 )

Τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν υποκαταστήσει την επιδίωξη της υγείας των μαθητών σε σωματικό, νοητικό και κοινωνικό επίπεδο, με την απόκτηση στείρων δεξιοτήτων Η επιδίωξη, ο απόφοιτος λυκείου να έχει υγιές σώμα, μυαλό που θα μπορεί να δημιουργεί, να κρίνει, και συμπεριφορά που θα αποβλέπει στο καλό του κοινωνικού συνόλου, έχει αντικατασταθεί με το όνειρο μιας «καλής» επαγγελματική αποκατάσταση.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τα σύγχρονα δημόσια σχολεία «διευκολύνουν» τους μαθητές να αποφοιτήσουν και να εισαχθούν στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, διοργανώνοντας εύκολες εξετάσεις, απλοποιώντας την ύλη, επιβραβεύοντας τη μέτρια προσπάθεια και την παπαγαλία, δικαιολογώντας αδικαιολόγητες απουσίες, δείχνοντας ανοχή στη βία και την παραβατική συμπεριφορά προβληματικών ενδό ή εξω – σχολικών ατόμων.

.

Η ύλη του εκπαιδευτικού προγράμματος περιλαμβάνει τη διδασκαλία μαθημάτων που δεν θα είναι σε καμία περίπτωση χρήσιμα σε έναν νέο ενήλικο που ξεκινάει τη ζωή του. Γνώσεις επίλυσης ψυχολογικών και υπαρξιακών ζητημάτων, διερεύνηση των κλίσεων του κάθε μαθητή, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ανάλυση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων (φτώχεια, ανεργία, πόλεμος, ναρκωτικά), κατανόησή της λειτουργίας του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, συνετής χρήσης TV κ υπολογιστή, υιοθέτηση προτύπων καλής διατροφής, καθημερινής άθλησης,  εκπαίδευση στην αντιμετώπιση καταστάσεων κρίσης (πυρκαγιά, σεισμός κλπ) δίνονται σπάνια, σε μικρή έκταση και από απρόθυμους να το πράξουν ή ανεκπαίδευτους εκπαιδευτικούς.

Το σχολείο μας προετοιμάζει για έναν κόσμο που δεν υπάρχει και αποκρύπτει αυτόν στον οποίο πραγματικά ζούμε.

Και οι μαθητές, έστω κ σε ένα ασυνείδητο επίπεδο, αντιδρούν! Αντιδρούν τόσο ανώριμα και άστοχα όσο μπορεί ένα συγχυσμένο παιδί. Στις Η.Π.Α. οι περιπτώσεις οπλοχρησίας μαθητών και βιαιοπραγίας μεταξύ ανηλίκων έχουν αυξηθεί δραματικά, φαινόμενο που επεκτείνεται και στην Ευρώπη. Καταστρέφουν με μένος δημόσια περιουσία, «Γιαουρτώνουν» τους καθηγητές τους, κυκλοφορούν υπό την επήρεια ουσιών μέσα στα σχολεία κλπ. Και οι καθηγητές, λες κ είναι εκτός τόπου κ χρόνου, οργίζονται που οι μαθητές «δεν τους σέβονται».

Η δίψα των νέων για κατανόηση του κόσμου δεν σβήνει. Η ανάγκη ταυτότητας, προσδιορισμού του ρόλου τους και σκοπιμότητας μέσα σε μια υπό ξεπεσμό κοινωνία δεν μπορεί να καλυφθεί με ναρκωτικά ή ipad και iphoneς. Όσο λοιπόν, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τους την προσφέρει αυτοί θα αντιδρούν σε αναβρασμό Και θα απαξιώνουν τους πάντες! Τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους, τους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν, τα Μ.Μ.Ε. που τους κοροϊδεύουν. Και το χειρότερο; Απαξιώνουν το ίδιο το σχολείο, ως εκπρόσωπο μιας διεφθαρμένης και εντελώς άδικης κ άνισης κοινωνίας.

Τα σημερινά εκπαιδευτικά συστήματα ακυρώνουν την πρωτότυπη σκέψη κ την επαναστατικότητα των μαθητών, προωθούν το υφιστάμενο status quo, τις αξίες της αγοράς, του lifestyle και την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Απαξιώνουν τις βασικές σχολικές γνώσεις σε σημείο που οι μαθητές δεν μπορούν να κάνουν υπολογισμούς χωρίς κομπιουτεράκι, αγνοούν στοιχειώδη Ιστορία κ Γεωγραφία, δεν κατανοούν ακόμη κ απλά κείμενα δοκιμίων ή άρθρων κοινωνικού προβληματισμού και δυσκολεύονται να αρθρώσουν έναν καλά τεκμηριωμένο λόγο. Η οικονομία, της πιο αναπτυγμένης χώρας του κόσμου (Η.Π.Α.), χάνει 40 δις δολάρια το χρόνο, επειδή ένα μέρος των βιομηχανικών εργατών δεν μπορεί να διαβάσει, να γράψει, να μετρήσει ή να σκεφτεί! Τί είναι, άραγε, αληθινή σκλαβιά, αν δεν είναι η κατάσταση του να μην δίνεται σε κάποιον η εκπαίδευση ώστε να μπορεί να διευρύνει την αντίληψη και να επεκτείνει το νου του; Ο ευνουχισμένος νους, άλλες αλυσίδες δεν πολυχρειάζεται!

Το ίδιο διάστημα οι διανοούμενοι σιωπούν, συναινώντας έτσι στη διαιώνιση του εγκλήματος. Λίγοι είναι αυτοί που θέτουν απαγορευμένα ερωτήματα και επιμένουν να λένε την αλήθεια στην εξουσία χωρίς συμβιβασμούς κ υποχωρήσεις. Η διανόηση, όπως κ η Εκπαίδευση υπηρετεί τα κοινωνικο–οικονομικά συμφέροντα. Για το λόγο αυτό επιχειρεί να δημιουργήσει υποτακτικούς κ όχι επαναστατικούς νέους, με μειωμένη νοητική οξύνοια, με ανταγωνιστική κ όχι συνεργατική διάθεση, που να κατευθύνονται εύκολα στους σκοπούς της εκάστοτε οικονομικής ελίτ. Πολίτες που θα υποτάσσονται στην πολιτική, δικαστική εξουσία και στις δυνάμεις καταστολής. Αλλά θα έχουν το απαιτούμενο επίπεδο ώστε να καταλαβαίνουν αυτό που τους πασάρεται απ’την τηλεόραση, θα είναι δεκτικοί στα μηνύματα διαφήμισης, θα επιβραβεύουν τον μοντέρνο τρόπο ζωής και θα θεωρούν αναγκαία τα αγαθά που τους προσφέρει για κατανάλωση ο σύγχρονος κόσμος.

Η Πίστη στον σύγχρονο κόσμο

Η πίστη είναι μία πολυ-χρησιμοποιημένη λέξη, απ’τις θρησκείες (μεταφυσική πίστη), τις τράπεζες (πιστωτικό σύστημα, πίστωση), τις αξίες (εμπιστοσύνη), μέχρι και τις κοινωνικές προκαταλήψεις (π.χ. ότι μία φυλή είναι κακή ή κατώτερη) κ.α. Παρόλο που με τη πίστη θα ασχοληθούμε στο Β μέρος (σχέση θρησκείας και προπαγάνδας), δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως το εκπαιδευτικό σύστημα δηλητηριάζει την «πίστη» των νέων απέναντι στο κόσμο που ζουν και το μέλλον γενικότερα.

Η πίστη, ή συστήματα πεποιθήσεων (βεβαιοτήτων που δεν μπορούν να αποδειχτούν), είναι τόσο έντονα σε όλους τους ανθρώπους, που δεν θα μπορούσαμε να βρούμε άνθρωπο στη Γη χωρίς καμία απολύτως πεποίθηση. Πίστη και ορθολογισμός συνυπάρχουν σε όλους, σε διαφορετικό, ωστόσο, συνδυασμό και με πολυποίκιλη επιρροή στον καθένα. Η Ψυχολογία τοποθετεί την εμφάνιση των πεποιθήσεων στο προσυλλογιστικό στάδιο σκέψης (2–6 χρονών) με τον όρο μαγική σκέψη, όπου ακόμη κ τα πράγματα έχουν «ψυχή», είναι ζωντανά και το παιδί «πιστεύει» όσα του λένε. Εδώ δημιουργούνται τα πρώτα σπέρματα για την μελλοντική πίστη σε μία θρησκεία, τα οποία ξεκινούν σαν συναισθήματα υπακοής και εμπιστοσύνης στην αυθεντία των γονιών, μιας κ τα παιδιά έχουν εξελιχθεί ώστε να τους εμπιστεύονται χωρίς ενδοιασμούς (επειδή τα παιδιά που δεν εμπιστεύονται τους γονείς τους έχουν λιγότερες πιθανότητες να επιζήσουν). Η ποιότητα των ερεθισμάτων και των συναισθηματικών καταστάσεων που θα εκτεθεί ένα παιδί σε αυτήν την ηλικία θα έχει τεράστια επίδραση στο μέλλον του: μπορεί να ενστερνιστεί αξίες απ’τις πιο ηθικές (αλληλεγγύη, ισότητα) ως τις πιο διεστραμμένες (βασανισμό ανίσχυρων, τάση για έγκλημα)!

Η πίστη λειτουργεί καλύτερα σε ανθρώπους ή σε φάσεις ζωής όπου ο έλεγχος της πραγματικότητας είναι μικρός. Νήπια, ψυχικά ασθενείς, αμόρφωτοι κ.α. είναι πιο επιρρεπείς σε ζητήματα πίστης, από άτομα μορφωμένα, υγιή και πετυχημένα επαγγελματικά και κοινωνικά. Επίσης, άτομα που είναι σε απομόνωση (κρατούμενοι ή ασθενείς), σε κίνδυνο (πρόσφυγες), που βιώνουν συνθήκες οικονομικής κρίσης ή κοινωνικό αποκλεισμό (άποροι, άστεγοι) είναι πολύ πιο δεκτικοί στις θρησκείες. Άλλωστε, η γενική μας εκπαίδευση από μόνη της μας κατευθύνει σε αυτή την τάση και σε συνδυασμό με την οικονομική ανασφάλεια η πίστη καταλήγει να είναι ένας ψυχολογικός έλεγχος του μέλλοντος μας. Μιας και το μέλλον τρομάζει, προσευχόμαστε, ελπίζουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι ευνοϊκό!

Ο συστηματικός ευνουχισμός του Νου   (ΙΙ) – θρησκεία   <–   LINK